ربوتو باجو_ستاره ی اقبال یا بوف شوم
مردم بعضی وقت ها خیلی بی رحم اند و چقدر زود فراموش کار .
جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا
یکی از ضعیف ترین تیم های تاریخ ایتالیا، تیمی که مسابقات را با باخت به ایرلند آغاز کرد و به سختی به عنوان تیم سوم از مرحله ی گروهی صعود کرد.
گروهی که هر چهار تا تیم ۴ امتیازی با تفاضل گل صفر شده بودند و ایتالیا به لطف گل زده ی بیشتر نسبت به نروژ سوم گروه شد.
تا به عنوان چهارمین تیم سوم صعود کرد.
ایتالیا در مرحله ی یک هشتم پایانی به قدرتمندترین نیجریه ی جام های جهانی برخورد کرد، نیجریه ای که در مرحله ی گروهی بالاتر از بلغارستان و آرژانتین قدرتمند توانسته بود به عنوان سرگروه صعود کند.
نیجریه در دقیقهی ۲۶ توسط امانوئل آمونیکه یک صفر پیش می افتد. و اخراج زولا در دقیقهی ۷۶ که تنها ۱۳ دقیقهی پس از ورودش به زمین مسابقه اتفاق می افتد. کار سخت ایتالیا را سخت تر می کند و تیم آریگو ساکی را در آستانه ی حذف از جام قرار می دهد.
گل دقیقهی ۸۹ ربرتو باجو ایتالیا را در بازی و جام نگه میدارد و کار را به وقت های اضافه می کشاند. تا بار دیگر در دقیقهی ۱۰۲ این بار از روی نقطه ی پنالتی گل دوم تیمش را به ثمر برساند تا تیم ده نفره ی ایتالیا با درخشش ربرتو باجو ۲_۱پیروز میدان و حریف اسپانیا در مرحلهی یک چهارم نهایی شود.
اسپانیایی که در مرحله ی قبل مقتدرانه و با ۳ گل سوئیس آماده را شکست داده بود.
بازی در شرایطی که با نتیجه یک یک مساوی پیش می رفت و دو تیم آماده ی وقت های اضافه بودند. در دقیقهی ۸۸ پاس جوزپه سینیوری به ربرتو باجو او را در موقعیت تک به تک قرار می دهد، باجو با دریبل آندونی زوبیزارتا دروازه بان اسپانیا با یه بغل پا دروازه خالی را باز می کند و تلاش آبلاردو فرناندز برای دفع توپ بی فایده می ماند.
تا ایتالیایی ها در دومین بازی پیاپی باز با درخشش باجو برنده و راهی نیمه نهایی شوند.
در بازی نیمه نهایی ایتالیا باید به مصاف بلغار شگفتی ساز و آماده ی آن سال برود.
بلغاری که در مرحله ی یک چهارم آلمان مدافع عنوان قهرمانی با تمام ستاره هایش مثل رودی فولر، یورگن کلینزمن، آندریاس برمه را شکست داده بود.
و در قامت یک مدعی ظاهر شده است.
این بار باز هم باجو یک تنه نسخه ی حریف را پیچید ، با دو گل آن هم به فاصله ی چهار دقیقه از هم. در دقایق ۲۱ و ۲۵ ایتالیا را دو صفر پیش انداخت تا تلاش بلغارها فقط یکی از گل های خورده را جبران کند و بازی با برتری ۲_۱ باجو و ایتالیا تمام شود.
و چهار روز بعد در ورزشگاه رزبول، پاسادنا شهر کالیفرنیا در بازی فینال به مصاف برزیل بروند .
همان فینالی که در آن محمد فنایی به عنوان کمک داور حضور داشت.
بازیی که در حضور ۹۴۰۰۰ تماشاگر برگزار شد. و یکی از ملال آور ترین و کسل کننده ترین فینال های تاریخ جام جهانی بود.
در همان بازیی که جانلو کاپالیوکا گلر ایتالیا وقتی شوت مائورو سیلوا از دستش در می رود و توپ به تیرک دروازه می خورد. به پاس تشکر بر تیرک دروازه بوسه ای ماندگار می زند.
تنها فینال بدون گل جام های جهانی، بازی که در طول ۱۲۰ دقیقه هیچ توپی از خط دروازه ها رد نشد تا برای اولین بار تکلیف قهرمان جهان در ضربات پنالتی مشخص شود.
دو تیم لیست پنالتی زن ها را مشخص می کنند. و آریگو ساکی مطمئن ترین بازیکن را به عنوان پنالتی زن آخر انتخاب می کند. کسی که یک تنه تیم را تا اینجا رسانده است و حالا هم با رویاپردازی و خوش خیالی می خواهد کار زیبای خودش را تمام کند. تا برای همیشه ماندگار شود.
مثل مارادونای ۸۶.
ضربات پنالتی شروع می شود.
پنالتی اول را کاپیتان بارسی به آسمان می زند، تافارل گلر برزیل به او دلداری می دهد.
باتلوکا پولیوکا گلر ایتالیا پنالتی ماریو سانتوس را مهار می کند تا همه چیز همچنان در عدد صفر برابر بماند.
پنالتی دوم ایتالیا را دیمیتریو آلبرتینی به طاق دروازه برزیل می زند تا بالاخره طلسم دروازه ها شکسته شود.
ضربه ی دوم برزیل را روماریو می زند که توپ پس از برخورد با تیرک دروازه با خوش شانسی گل می شود تا بار دیگر همه چیز مساوی شود.
آلبریگو اواني و برانکو پنالتی های سوم را گل می کنند تا کار به ضربات بعدی کشیده بشود.
دنیله ماسارو پنالتی چهارم لاجوردی ها را می زند.
ضربه ی نرمی که نه قدرت و نه زاویه لازم را داشت تا تافارل راحت آنرا مهار کند.
پنالتي چهارم برزیل توسط کاپیتان دونگا نواخته می شود. خونسرد و برخلاف جهت گلر دروازه را باز می کند تا حتی اگر پنالتی پنجم ایتالیا هم گل شود، برزیلی با گل زدن پنالتی آخرشان توسط ببتو پیروز میدان و قهرمان جهان شوند.
پنالتی پنجم و آخر ایتالیا را مطمئن ترین بازیکن این تیم میزند، کسی که یک تنه تیم را تا اینجا آورده،
ربوتو باجو پشت توپ قرار می گیرد، و حتی اگر توپش به تور هم بچسبد باز تیمش شانس زیادی برای قهرمانی ندارد. هفت پنالتی آخرش را گل کرده و با آمار ۸۶ درصد گل زدن از روی نقطه ی پنالتی از این حیث رکورد دار بود.
باجو فرشته ی نجاتی که تیم را تا اینجا به دندان کشیده بود. در آخرین لحظه و آخرین ضربه بخت با او یار نیست و ستاره ی اقبال و همای سعادتی که کل بازی های جام جهانی روی شانه ی او نشسته بود به یکباره به بوف شومی بدل می شود.
باجو توپ را به آسمان می زند ، به همان جایی که کاپیتان بارسی زده بود.
اما کسی او را در آغوش نمیگرد، تافارل به او دلداری نمی دهد.
و برای لحظاتی انگار کل دنیا ساکت و خاموش می شود.
خودش می گوید: من در خواب هایم هزار بار این پنالتی را زدم، و هر بار هم آن را به گل بدل ساختم، من آسمان را فقط یک ثانیه از نزدیک دیدم و سپس سقوط کردم.
صدای سوت داور نشان از قهرمانی برزیل دارد.
و باجو در بهترین تورنمت عمرش باید با کوله باری از حسرت به خانه برگردد.
در نحس ترین جام جهانی فوتبال.
همان جامی که با توطئه مارادونای بزرگ رو دوپینگی اعلام کردند، تا پایان عصر این اسطوره باشد.
همان جامی که آندرس اسکوبار مدافع میانی کلمبیا بخاطر یک گل به خودی کشته شد.
و حالا نوبت باجو بود که بخاطر یک پنالتی سلاخی شود.
در بازگشت به ایتالیا همه به او تاختند.
روی دیوار واتیکان نوشتند: خدایا همه ی ما بجز باجو را ببخش.
همه خیلی بی رحمانه او را به باد انتقاد گرفتند.
هیچکسی نگفت اگر باجو نبود ایتالیا در همان یک هشتم توسط نیجریه حذف می شد.
کسی نگفت اگر باجو نبود نمی توانستند از سد اسپانیا عبور کنند.
کسی نگفت اگر باجو نبود بلغارستان راهی فینال می شد.
کسی نگفت او فقط یکی از سه تا ایتالیایی بود که پنالتی را خراب کردند.
کسی نگفت باجو هم توپ را همان جایی زد که قبل او کاپیتان بارسی زده بود
کسی نگفت حتی اگر پنالتی باجو گل هم می شد، باز بخت زیادی برای قهرمانی نداشتند.
کسی نگفت که فوتبال یک شادی از ته دل و یک قهرمانی جهان برای همیشه به ربرتو باجو بدهکار است.
“همه دیدند و کسی نگفت”
به راستی که مردم بعضی وقت ها خیلی بی رحم اند و چقدر زود فراموش کار.
آخرین نظرات: